"Yıkım" konulu filmlerin ve oyunların uğrak mekânı olan New York, Crysis 2’nin geçtiği yer olarak karşımıza çıkıyor. Oyun, olabilecek en standart konuları uç uca ekleyip, "İnsanlara Asla Güvenme" temelli ana fikri bilinçaltımıza gönderirken, geçmişle çeşitli bağlar kurdurarak yer yer bizi düşünmeye sevk ediyor. Normalde Crytek menşeli oyunlarda düşünmeye sevk işlemlerine veya anlamlı kurgulara rastlamak çok da mümkün değildi; ne var ki Crysis 2 ile ilgili haberleri eklerken denk geldiğim, senaryo yazarının "Bu oyun farklı olacak," sözlerine gülüp geçmiştim. Güldüğümle kaldım. Zira adamlar bu sefer gayet klişe bir konuyu ele alsalar da, sinematikler ve oyun içinde gerçek zamanlı olarak ortaya çıkan durumlarla öyle bir yansıtıyorlar ki, ne diyeceğimi bilemedim çoğu kez. Karşımızda Half Life 2’nin bünyede yarattığı etki yok evet, ancak FPS’ler arasında tekdüzelik modayken, modaya uymamaya çalışan güncel bir oyuna denk gelmek hoş oldu açıkçası. Tüm bu çatışma ortamlarında öyle anlar geliyor ki, nefesinizin daraldığını hissedebiliyorsunuz. Baskın, yer yer iç sıkan, bazen kendine hayran bırakan görsellerin oyunun gidişatıyla paralel biçimde dinamik şekilde değişmesi; algıda seçiciliğin dibine vurduğumuz çatışma sahnelerinde, resmen belimizi büküyor. Aslında iyi de oluyor, hep demiyor muyuz “Değişiklik iyidir,” diye.